قصه شروع یک زندگی

سلام به همه دوستای خوبم،امروز میخوام یه قصه قشنگ براتون تعریف کنم. قصه ای در مورد یه مامان و یه نی نی یا بهتر بگم به قول بابایی نی نی ماه. یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود توی این شهر شلوغ یه مامانی بود (البته هنوز خودش خبر نداشت مامان شده) که میخواست صبح بره شرکت، لباساشو پوشید ولی موقع رفتن یه احساس عجیبی توی دلش به وجود اومد، یه دفعه انگار یکی تو دلش گفت من مهمترم نرو شرکت بیا بریم آزمایشگاه، با این فکر دلهره عجیبی تو وجود مامان قصه ما شکل گرفت ،نمی تونست تحمل کنه تا بره آزمایشگاه برای همینم توی خونه یه تست انجام داد، اینقدر اضطراب توی نگاهش بود که وقتی مثبت بودن تست رو میدید باور نمیکرد،  طفلی دست و پاشو گم کرده بود اولین کارش زنگ زدن به مامانش بود و اعلام این خبر، خوشحالی صدای مامانش باعث شد جرئت رفتن به آزمایشگاهو پیدا کنه، مامان جدید قصه ما رفت آزمایشگاه و برای اعلام نتیجه دقیق ازش خون گرفتن و گفتن تا ظهر جوابش آماده میشه، مامانی سریع رفت خونه و برای سورپرایز کردن بابایی یه تابلوی قشنگ درست کرد، انگار نتیجه مثبت آزمایشگاه رو حس میکرد، تهیه همین تابلو باعث شد زمان سریع سپری بشه و موقع تحویل جواب آزمایش از 3 نفر پرسید یعنی مطئنید جواب مثبته؟ همگی لبخند زدند و در شادی مامان و نی نی شرکت کردن، مامان زیاد وقت نداشت چون بابا برای نهار میومد خونه، باید سریع همه کارا رو میکرد و طوری خونسرد رفتار میکرد که انگار در لحظه ورود بابایی هیچ اتفاقی نیفتاده، ولی بابایی قصه ما باهوش تر از این حرفا بود و به محض ورودش به خونه از نگاه شیطون و خندون مامانی فهمید یه خبر خوب تو راهه، بعد مامان تابلو رو نشونش داد و بابا انگار از هیجانش نمیتونست نوشته روی تابلو رو بخونه، خانواده کوچیک قصه ما از ته دل شاد بودن و این خبر خوب رو به تمام افراد دیگه خانواده اعلام کردن، قصه ما به سر رسید، امیدوارم تمام قصه های دنیا پایانی به قشنگی داستان ما داشته باشه، آمین راستی اینم تابلوی عکسی که از طرف مامان و نی نی به بابا نیما در روز پنجشنبه 29 خرداد تقدیم شد.