واکسن دو ماهگی دخترم

امروز میخوام در مورد روزی بنویسم که دخترک کوچولوم واکسن زد، واکسنی که شاید تنها چند ثانیه طول کشید اما دردش هنوز توی قلب من باقی مونده...

روز دهم اردیبهشت بود، روز موعود، روزی که از هفته قبلش اضطرابشو داشتم، از جاری خوبم آذین که دختر کوچولوش (آوینا) 55 روز از سلنای من بزرگتره تمام راهنمایی های لازمو پرسیده بودم و اون مثل یک خواهر نگرانی های منو درک میکرد و بهم دلداری میداد، قرار بود همون روز بریم ویلای نیکان و آذین ولی من مردد بودم، نمیدونستم بعد از زدن واکسن چی پیش میاد نکنه تب دخترم خیلی بالا بره نکنه پای کوچولوش ورم کنه و درد بکشه و هزاران استرس که باعث میشد یا واکسن زدنو به دو روز بعد موکول کنم یا اصلا نرم،منو بابایی در همین درگیری فکری بودیم که خبردار شدیم مامانم و داداشم دارن میان خونه ما، دلو به دریا زدیم لباس پوشیدیم و رفتیم تو دل آتیش...

اول قد و وزن دخترم رو اندازه گرفتن که وزنش 5 کیلوگرم بود و قدش 54 سانتی متر و حالا موقع زدن واکسن بود، سلنا رو روی تخت خوابوندیم بابایی پاهاشو گرفت و من به صورت قشنگش لبخند میزدم و باهاش بازی میکردم، یکدفعه صدای جیغش بلند شد و قلب من هزار تیکه شد، وقتی نوازشش کردم و باهاش حرف زدم آروم شد هنوز از روی تخت بلندش نکرده بودیم که گریش کاملا قطع شده بود، به قول بابا نیما میگه من آقا دیوه شدم چون پای کوچولومونو محکم گرفتم و تو فرشته مهربون قصه، خلاصه مامانم اینا رسیدن و ما هم به دخترم هر 4 ساعت استامینوفن میدادیم و روز اول با کمپرس یخ و روز بعد با کمپرس داغ دردو براش کمتر کردیم، راستی به ویلا هم رفتیم با کمک اعضای خانواده روز خوبی رو پشت سر گذاشتیم و برخلاف نگرانی من دخترم فقط کمی روز اول بهانه گیر شده بودو تب خفیفی داشت ولی روزهای بعدش بهتر بود، پای نازشم اصلا ورم نکرد، این اتفاق هم مثل خاطرات قشنگ زندگی گذشت و جاشو به لبخندی مادرانه سپرد، لبخند مادرانه یعنی ...