دل نوشته ای برای همسرم

می گویند آنچه از دل برآید بر دل نشیند، پس مینویسم از حس درونم برای تو، برای تویی که سالهاست میشناسمت ولی بی اغراق گاهی هنوز دلم با تلاقی نگاهت مانند شاگرد مدرسه ای به تپش می افتد، گویی هنوز باور ندارم سالها از آن روز گذشته و ما تجربه ای جدید پیش رو داریم، یادش بخیر، یاد روزهایی که بر ابرها قدم میگذاشتیم و زمان و مکان تنها در عشقمان خلاصه میشد، یاد روزهایی که گاهی چنان خسته میشدم و از حرکت می ایستادم که گویی هرگز ادامه این راه برایم مقدور نبود ولی وقتی مردانه در کنارم ایستادی و دستت را عاشقانه به سویم دراز کردی نتوانستم مهرت را پس بزنم و با قلبی مطمئن به همراهیت شروعی دوباره را آغاز کردیم، یادش بخیر همسفر لحظه هایم ، یاد روزهایی که نگرانی آینده را از نگاه هم لمس میکردیم ولی همیشه با وجود آن یکتای بی همتا اجازه پررنگ دیده شدنش را در عرصه زندگی ندادیم، گاهی عشق مانند آتشی تمام وجودت را می سوزاند ولی عشقی زیباست که از گرمایش دلت گرم و تلالو آن در نگاه آنکه دوستش میداری نمایان شود، چند صباحیست شکوفه عشقی در درونم در حال رویش است و من با تمام وجود برای طراوت و تازگیش تلاش میکنم، چقدر زیباست وقنی نوازش های تو را برای پر بار کردن این عشق شاهدم،  آن لحظاتی که برایش از اشتیاق حضورش در زندگیمان می گویی به وضوح لبخند را بر لبان معصومش نظاره گرم، فرشته کوچکمان صبورانه با هر حرکتش به ما عشق می ورزد و نگاهش نوید روزهای مملو از شادمانیست، چطور ممکن است نتوانم در برابر این همه خوشبختی شکر خدایم را به جای آورم، خدایم سپاس، خدایم سپاس، خدایم سپاس ....